«خواجه حافظ شیرازی»

    دربارۀ زندگی حافظ اطلاّعات دقیقی در دست نیست، ولی بدون تردید یکی از بزرگترین و محبوبترین شعرای ایران است که در قرن هشتم هجری می زیسته.  گویند که نامش محمّد و لقبش شمس الدّین و مدّت عمر وی ۶۵ سال بوده است.

    پدرش مردی بازرگان و اصلاً از اهالی کو پای اصفهان و مادرش اهل کازرون شیراز بود.  در کودکی پدر خود را از دست داد و در یک دکّان نانوائی به شاگردی مشغول شد و در اوقات فراغت در مکتب خانهای تحصیل می کرد.

    او که از اوان جوانی طبع شعر نیز داشت به فراگیری فنّ شعر پرداخت و در سنّ بیست سالگی موفّق شد که اشعار خود را مورد توجّه پادشاهان و بزرگان عصر خود قرار دهد.

    براثر استفاده از محافل اساتید، علماء و عرفای عصر خود و مطالعات فراوان، در کلّیه فنون ادبی و مسائل فقه و حکمت و عرفان و اصول مذاهب و تصوّف و علوم زمان خود تبحّر یافت.  بروایتی قرآن را نیز از حفظ داشت و به همین جهت تخلّص «حافظ» را در اشعارش برگزید.

    غزلیّات حافظ از همان زمان حیاتش در میان فارسی زبانان مشهور و دیوان اشعارش که بعد از وفاتش گرد آوری شد تنها اثریست که از او باقی مانده است.    

    تربت خواجه، زیارتگاه صاحبدلان و اهل ذوق، در شیراز واقع و امروز به حافظیه معروف است.