«کس ندارد ذوق مستی میگسارانرا چه شد»

یاری   اندر  کس نمی   بینیم   یارانرا  چه شد

دوستی  کی آخر آمد دوستدارانرا چه شد

آب حیوان تیره گون شد خضر فرّخ پی کجاست

خون چکید   از شاخ گل باد بهارانرا چه   شد

صد هزاران گل شکفت و بانگ مرغی بر نخاست

عندلیبانرا چه پیش آمد    هزارانرا چه شد    

زهره سازی خوش نمیسازد مگر عودش بسوخت

کس ندارد ذوق مستی  میگسارانرا چه شد

لعلی     از  کان   مروّت   برنیامد   سالهاست

تابش خورشید و سعی باد و بارانرا  چه  شد

کس  نمیگوید   که یاری     داشت حق دوستی

حق شناسانرا چه حال افتاد، یارانرا چه  شد

شهر  یاران  بود  و خاک مهربانان  این دیار

مهربانی کی سر آمد شهریارانرا چه شد

گوی  توفیق  و  کرامت  در میان افکنده اند

کس بمیدان در نمی آید سوارانرا چه شد

حافظ    اسرار الهی  کس  نمیداند     خموش

از  که   میپرسی   که دور روزگارانرا چه شد